«ΛΑΤΩ»: Το βασιλοβάπορο της ΑΝΕΚ

Ένα από τα πιο εμβληματικά καράβια της ΑΝΕΚ, στη μεγάλη της ιστορία, υπήρξε το βασιλοβάπορο “ΛΑΤΩ”. Το όνομα του γράφτηκε με χρυσά γράμματα στο πάνθεον της σύγχρονης ιστορίας της ελληνικής ακτοπλοΐας, ωστόσο το “τέλος” του, ήταν αναντίστοιχο της θρυλικής του πορείας στη ναυτοσύνη της χώρας μας και όχι μόνο…

Το «ΛΑΤΩ» ήταν το εφαλτήριο για να στηθεί η αυτοκρατορία της ΑΝΕΚ στην Αδριατική, στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και να γίνει μια από τις τρεις μεγαλύτερες ακτοπλοϊκές δυνάμεις της εποχής εκείνης, καθώς μαζί με το «ΛΙΣΣΟΣ» έβαλαν την εταιρεία στο παιχνίδι των γραμμών της Αδριατικής.

Ναυπηγημένο στην Ιαπωνία το 1975, αγοράστηκε από την κρητική εταιρεία το 1987 και μετά από μετασκευή ευρείας κλίμακας συνολικής χρονικής διάρκειας δύο ετών, πρωτοταξίδεψε στη γραμμή ΠΑΤΡΑ – ΗΓΟΥΜΕΝΙΤΣΑ – ΚΕΡΚΥΡΑ – ΑΝΚΟΝΑ το 1989.

Ένα πλοίο με πολύ… γκάζι για την εποχή του!

Με τη δρομολόγηση του τότε – όπως αναφέρει ένα από τα πιο όμορφα αφιερώματα που έγιναν ποτέ για το εν λόγω πλοίο από τον Κωνσταντίνο Παπαδόπουλο και το arxipelagos.com – εταιρεία ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη, διαφημίζοντας σε φυλλάδια εποχής εκτός από την «αυτοκρατορική» πολυτέλεια του πλοίου και τη μεγάλη του ταχύτητα! Οι 24 κόμβοι την ώρα μπορούσε τότε να αναπτύξει, σύμφωνα με τη διαφημιστική μπροσούρα της ANEK LINES το 1989, ήταν από τις μεγαλύτερες ταχύτητες που μπορούσε να ταξιδέψει κάποιος με τα πλοία στις γραμμές της Αδριατικής. Για τις εγχώριες, ούτε λόγος…

Πρόσφερε τα μέγιστα στην εταιρεία του και στο πρεστίζ της, κάνοντας ευρέως γνωστή την κρητική φιλοξενία στην Αδριατική και άνοιξε το δρόμο για την αγορά κι άλλων εντυπωσιακών πλοίων από την εταιρεία των Χανίων.

Τα άλογα τα σκοτώνουν όταν γερνάνε…

Τα άλογα τα σκοτώνουν όμως, όταν γερνάνε. Το ίδιο και τα πλοία.

Έτσι και το «ΛΑΤΩ» χωρίς «τυμπανοκρουσίες» και όποια άλλη εκδήλωση προς τιμήν του, για όλα αυτά που προσέφερε τόσα χρόνια από την πρώην εταιρεία του, έφυγε αθόρυβα το καλοκαίρι του 2018, με το όνομα «ΤΑΛΑΤΟΝ» να είναι και το τελευταίο του, κι εκείνο με το οποίο γράφτηκε το φινάλε του, στο διαλυτήριο Aliaga στα παράλια της Μικράς Ασίας.